Preloader Image
wybory2024    wybory2024    wybory2024    wybory2024    wybory2024    wybory2024
<<< wstecz

Żegnamy Włodka


Z głębokim smutkiem i żalem informujemy, iż dziś, 27 września 2021 r. w wieku 92 lat zmarł Włodzimierz Zmarzlik - były Dyrektor Monieckiego Ośrodka Kultury, artysta, dziennikarz Gazety Białostockiej, zaangażowany społecznik, inicjator i pomysłodawca popularnego w naszym regionie Święta Ziemniaka.
Rodzinie i Bliskim składamy wyrazy głębokiego współczucia.

Nabożeństwo żałobne odprawione zostanie w kościele p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej w Mońkach 16 października (sobota) o godz. 15:30, po którym nastąpi złożenie urny z prochami Zmarłego do grobu na cmentarzu parafialnym w Mońkach.

Poniżej przedstawiamy Państwu fragment książki autorstwa śp. Włodzimierza Zmarzlika "Saga Rodów Zmarzlików i Nachmilnerów", który przedstawia początki pracy zarobkowej autora w naszym mieście.



Nowe życie w cywilu... MOŃKI 1954 r.

Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, mając 24 lata, w listopadzie 1954 r. podjąłem ponownie pracę zarobkową. Myślałem wówczas poważnie o studiach, ale sytuacja materialna rodziny zmuszała mnie do podjęcia pracy. Zamierzałem przepracować trzy, cztery miesiące, zarobić na odzież i inne potrzebne rzeczy...
(w czasie pożaru mieszkania mojej Mamy w Busku uległa zniszczeniu m.in. moja garderoba) i "uciekać"
w strony rodzinne, na Kielecczyznę, być bliżej Mamy, stale zatroskanej o losy swoich dzieci.
W Mońkach proponowano mi pracę w administracji powiatu lub aparacie partyjnym PZPR. Wybrałem aparat, bo tam dużo lepiej płacono. Zatrudniono mnie na stanowisku instruktora. Warunki jakie mi stworzono, a szczególnie klimat, w którym mogłem nadal swobodnie utrzymywać kontakty z kolegami i dowództwem JW w Osowcu oraz przyjaciółmi w środowisku monieckim, stopniowo zmieniały moje poglądy na „tymczasowość” pobytu na Białostocczyźnie. Stan taki trwał, dopóki organizator nowego powiatu i główny „winowajca” mojego pozostania tutaj w Mońkach, Mikołaj Karpiuk - I sekretarz KP PZPR pracował w tej miejscowości. On wzbudził we mnie wizję twórczej i owocnej pracy na rzecz budowy nowych struktur powstającego powiatu. Popierali go w tych dążeniach młodzieżowi działacze białostoccy, którzy poznali mnie wcześniej, doceniali mój dorobek artystyczny i już pewne doświadczenia w działalności harcerskiej. Po odejściu Mikołaja Karpiuka i jego następcy Mikołaja Siergiejuka z Moniek, sytuacja uległa pogorszeniu z uwagi na stałe zmiany personalne na stanowiskach kierowniczych. Byli to przeważnie ludzie z zewnątrz tego środowiska, z tzw. "układu wschodniego", wywodzący się przeważnie z tamtejszych mniejszości narodowych.
Nie zważając jednak na te niedobre dla mnie zmiany, poznawałem coraz to nowych, ciekawych ludzi. Zaprzyjaźniłem się z wieloma kolegami i koleżankami, mieszkańcami zarówno Moniek, jak i powiatu. Brzmi to może trochę patetycznie, ale wśród tych ostatnich uchodziłem za jakiegoś "idola", czułem ich ogromną sympatię. Być może wyróżniałem się wówczas swoim intelektem i sposobem bycia.
Toteż w wolnych od pracy chwilach organizowaliśmy spotkania, wycieczki do lasu, nad rzekę Biebrzę lub jeziora. Byłem zapraszany "w gościnę" do mieszkań znanych i cenionych wtedy rodzin. Każde takie kontakty cechowała wysoka kultura osobista uczestników i nienaganne zachowania obyczajowe. To mi imponowało! Znano mnie przecież wcześniej z działalności artystycznej w wojsku, znano moją osobowość, upodobania.
W wolnym czasie spotykaliśmy się na biesiadach, na polanie w pobliskim t.zw. lasku "Słowika". Zachowało się kilka zdjęć, które najlepiej obrazują atmosferę panującą wśród młodego pokolenia, żyjącego tutaj w tamtych latach. Mońki były wtedy jeszcze wsią, wprawdzie powiatową, jednak wsią! Przez centrum przebiegała szosa z Białegostoku do Ełku. Pobocza jej graniczyły z płytkimi, zaniedbanymi rowami. Przed płotami większości posesji były ławki, na których można było zobaczyć przesiadujących gospodarzy.
<<< wstecz
zamknij