Wielka Sobota jest dniem, w którym zwykle w południe udajemy się do kościoła, aby poświęcić pokarmy przeznaczone na stół wielkanocny. Kapłan albo diakon odmawia modlitwy, błogosławi złożone pokarmy i kropi je święconą wodą.
Błogosławieństwo pokarmów, zwane powszechnie święconką lub święconym, w Polsce odnotowano w XIV stuleciu. Najpierw święcono tylko pieczonego baranka, a więc chlebową figurkę o postaci baranka. Potem dodawano kolejno ser, masło, ryby, olej, pokarmy mięsne, ciasto i wino. Na końcu święcony kosz został uzupełniony jajkiem i pozostałymi pokarmami, które obecnie weszły do kanonu święconki.
W Wielką Sobotę, zgodnie ze starożytną tradycją, nie odprawia się mszy św. Chrystus bowiem leży w grobie, w którym adorują Go wierni. Tego dnia Komunię świętą udziela się jedynie umierającym. Przez cały dzień wierni nawiedzają Grób Pański i czuwają na modlitwie, pamiętają, że jest tam obecny pod osłoną chleba Uwielbiony i Zmartwychwstały Pan.
Wielkanoc, Zmartwychwstanie Pańskie rozpoczyna się Wigilią Paschalną – mszą św. sprawowaną w nocy z soboty na niedzielę. W nocy bowiem Chrystus zmartwychwstał. Jak podają ewangeliści, kobiety przyszły do grobu skoro świt, a tam już Go nie było. Liturgia ta składa się z czterech części: Liturgii Światła, Liturgii Słowa, Liturgii Chrzcielnej i Liturgii Eucharystycznej.
<<< wstecz
